حرف و حدیث درباره تنبیه کودکان زیاد است. بعضی والدین معتقدند به این دلیل کودکان امروز پرتوقع بار آمده آند که حتی یک تودهنی یا پشت دستی ساده نخورده اند. شما چه نظری دارید؟ به عنوان والد یک کودک گمان می کنید لازم است در برخی شرایط کودک را تنبیه کوچکی کنید و مثلا گوشش را بپیچانید؟ با عاطفه کیانی نژاد، کارشناس ارشد روان شناسی بالینی و مدرس دانشگاه در این رابطه گفت و کو کرده ایم.
اگر کودک حرف گوش کن می خواهید
تنبیه بدنی را فراموش نکنید
اصلا اینکه کودکمان را تنبیه کنیم یا نه، بستگی دارد به
اینکه هدفمان از تربیت کودک چیست. اگر بار آوردن کودکی حرف گوش کن است، تنبیه لازم
است. گرچه حتی ثابت شده این روش نیز موفقیت آمیز نخواهد بود و به دنبال نوعی
مکانیسم روانی، کودک آسیب پذیری خود را بالا می برد و بی تفاوت می شود.
تنبیه تنها باعث ترس کودک از شما و انجام دستورتان می شود اما در شرایطی که شما حضور نداشته باشید کودک باز هم رفتار اشتباه خودش را انجام خواهد داد. اگر هدف از تربیت، پرورش کودکی خوشحال، با عزت نفس و اعتماد به نفس بالا و مسئولیت پذیر است که بتواند احساسات و خشمش را کنترل کند، تنبیه در این نوع تربیت جای ندارد. به جای این که با ترس کودک را مجبور به کاری کنید، باید اخلاقیات را به او آموزش دهید.
تنبیه کردن به کودک حس حقارت و سرافکندگی می دهد
این نوع تنبیه ها به نظر ساده می رسند. شاید حتی درد هم
نداشته باشند اما به کودک حس بی ارزشی می دهند. به مرور وقتی این نوع تنبیه تکرار
شود، کودک احساس بی ارزشی، حقارت و سرافکندگی می کند و حس بی اعتمادی به جامعه و
انتقام در او شکل می گیرد. مهم تر از آن چون احساس بی ارزشی می کند، نمی تواند
انتخاب های درستی در آینده داشته باشد.
این موضوع به شخصیت کودک بستگی دارد. گاهی یک کودک حساس و آسیب پذیر نیست، عشق کافی از والدین گرفته و حال یک بار هم تنبیه شده است. این کودک در آینده مشکلی پیدا نمی کند اما گاهی یک کودک آسیب پذیر است و حتی یک بار تنبیه به یادش می ماند و این موضوع در آینده مساله ساز می شود.
متن کامل این مقاله در وبسایت نوآورد قابل مشاهده است.