این مشکل در بدو تولد وجود ندارد چون در بدو تولد مفصل هنوز دررفتگی ندارد اما شل است و مستعد دررفتگی. گاهی هم ممکن است مفصل لگن کودک بعد از چند هفته دچار دررفتگی شود یا فقط به صورت نیمه دررفته باقی بماند. در خفیف ترین و شایع ترین شکل این بیماری، مشکل فقط کم عمقی حفره لگن (حفره لگن یا استابولوم مکانی است که سر استخوان ران را ایجاد کند) است اما مشکل بزرگ تر این است که بیماری چنین کودکانی بدون انجام معاینه ها و بررسی های اختصاصی توسط پزشک، معمولا تا سنین بالاتر قابل تشخیص نیست.
علل و عوامل مستعدکننده ((دررفتگی لگن)) در نوزادان
· یکی از عوال مستعدکننده، دختربودن نوزاد است. دخترها 6-5 برابر بیشتر از پسر ها مستعد دررفتگی مفصل لگن هستند.
· کودک اول مادر هم بیشتر از کودک های بعدی در خطر ابتلاست.
· سابقه دررفتگی لگن در بستگان درجه اول مانند مادر، پدر یا خواهر و برادر نوزاد، احتمال ابتلای او را 30 تا 40 برابر افزایش می دهد.
· احتمال ابتلا به دررفتگی یا کم عمقی لگن در نوزادانی که در دوران جنینی به دلیل کمبود مایع آمنیوتیک تحت فشار بودند، نوزادانی که با پا متولد شده اند (زایمان بریچ)، نوزادانی که با تورتیکولی (کجی گردن) متولد شده اند (15-12 درصد از این نوزادان همزمان با تورتیکولی دررفتگی لگن هم دارند) یا نوزادانی که ناهنجاری در زانو یا پا دارند، بیشتر است.
کودکانی که یکی از این عوامل مستعدکننده را دارند باید علاوه بر معاینه دقیق بالینی، تحت سونوگرافی مفصل لگن هم قرار گیرند. سونوگرافی در 4-3 ماه اول تولد نوزاد کاربرد دارد اما بعد از آن باید لگن با رادیوگرافی بررسی شود.
قنداق کردن و افزایش احتمال دررفتگی لگن در نوزادان
یک مورد خطرساز مهم داریم که متاسفانه در کشور ما زیاد
دیده می شود و آن قنداق کردن کودکان است. هنوز در بعضی از نواحی کشور نوزادان را
قنداق می کنند که بیشترین میزان دررفتگی لگن در آن مناطق دیده می شود. یکی از عللی
که خانواده ها اصرار دارند کودک را قنداق کنند، رفع حالت پرانتزی زانوی نوزاد است.
این وضعیت یک حالت صددرصد طبیعی طی رشد نوزاد انسان است و در همه نوزادان وجود دارد و تا حدود 2 سالگی برطرف می شود. استفاده از قنداق نه تنها روند طبیعی نمو زانوی کودک را تغییر می دهد، بلکه لگن او را هم مستعد دررفتگی می کند بنابراین هرگز کودک خود را قنداق نکنید.
علائم دررفتگی مفصل لگن در نوزاد و کودک
دررفتگی در ماه های اول زندگی علایم مشخصی ندارد و اغلب والدین با راه افتادن کودک
بعد از یک سالگی و بروز لنگش پا، متوجه وجود مشکل می شوند که برای درمان کمی دیر
شده و نتایج ایده آلی از درمان به دست نمی آید. حتی گاهی در بعضی از کودکان مفصل
لگن کم عمق یا به صورت نیمه دررفته و بدون
علامت باقی می ماند. چنین کودکانی تا دوران بزرگسالی هم هیچ مشکلی ندارند ولی از
دهه سوم و چهارم زندگی به بعد دچار درد و ناتوانی در راه رفتن (ناشی از آرتروز) می
شوند. شایع ترین علت آرتروز لگن در همه جای دنیا کم عمقی مفصل لگن است.
تشخیص دررفتگی مفصل نوزاد از طریق معاینه پزشکی
متاسفانه گاهی این اتفاق هم نمی افتد. در ایران این کار
توسط متخصص اطفال یا پزشک عمومی که در بدو تولد نوزاد را ویزیت می کند، انجام می
شود، اما معاینه لگن هنوز در کشور ما کاملا فراگیر نشده و گاهی کودکان دچار فرورفتگی
مفصل لگن، در بدو تولد شناسایی نمی شوند و شاهد مشکل های آنها در سنین بزرگسالی
هستیم، بنابراین مهم است که والدین به طور اختصاصی از پزشک، انجام این معاینات را
درخواست کنند.
متن کامل مقاله در وبسایت نوآورد قابل مشاهده می باشد.