بسیاری از ما در دوره ای از زندگی دچار یک بیماری شدید جسمی می شویم. هم بیماری و هم درمان آن می تواند طرز فکر و احساس ما را تحت تأثیر قرار دهد. این مقاله، هم برای کسانی است که بیماری شدید جسمی دارند و هم برای دوستان و وابستگان آن هاست.
مشکلات روحی ناشی از ابتلا به بیماری شدید جسمی
یک بیماری شدید جسمی می تواند هر گوشه از زندگی شما را تحت تأثیر قرار دهد.
ارتباطات، کار، عقاید مذهبی و چگونگی روابط اجتماعی با دیگران همگی ممکن است تحت
تأثیر قرار گیرند. بیماری شدید جسمی می تواند باعث شود ما دچار احساس غم، ترس،
نگرانی یا عصبانیت شویم. این می تواند به دلایل زیر باشد:
· ما نمی دانیم که دقیقاً چه بیماری داریم.
· چگونه با درد ناشی از عمل جراحی یا عوارض جانبی داروها مقابله خواهیم کرد.
· احساس عدم کنترل در مورد بدن و بیماری خود می کنیم. کلاً ممکن است فکر کنیم که کاری نمی توان در مورد آن کرد.
· احساس تنهایی و جدایی از خانواده و دوستان داریم. گاهی ممکن است صحبت کردن در مورد بیماری با نزدیکانمان مشکل باشد، چون نمی خواهیم آن ها را نگران یا ناراحت کنیم.
علائم اضطراب و استرس
· افکار دائمی نگران کننده، اغلب در مورد بیماری و درمان آن
· ترس از اتفاق افتادن بدترین حالت ها که به عنوان مثال بیماریمان بدتر خواهد شد یا خواهیم مرد
· آگاهی بیش از حد از ضربان قلب - تپش قلب
· حساس تنش و درد عضلات
· عدم توانایی در داشتن آرامش
· تعریق
· نفس کشیدن سریع
· احساس سرگیجه
· احساس غش
· سوء هاضمه و اسهال
مهم ترین علائم افسردگی
· احساس عدم شادی که از بین نمی رود و تقریباً همیشه وجود دارد
· از دست دادن احساس علاقه در زندگی
· عدم توانایی در لذت بردن
· بروز اشکال در تصمیم گیری های حتی ساده
· احساس خستگی عمومی
· احساس عدم آرامش و پریشانی
· از دست دادن اشتها و وزن - بعضی از افراد متوجه می شوند که برعکس دچار افزایش وزن می شوند
· اشکال در خوابیدن و بیدار شدن زودتر از معمول
· از دست دادن علاقه به روابط جنسی
· از دست دادن اعتماد به نفس و احساس مفید نبودن، عدم کفایت و ناامیدی
· دوری از دیگران
· احساس تحریک پذیری
· احساس ناامیدی در مورد خودمان، موقعیتمان و دنیا و به طور کلی، ممکن است احساس کنیم که هرگز به سمت بهتر شدن نمی رویم یا این که بی ارزش هستیم
· افکار خودکشی (که در افسردگی شایع است) بهتر است که در مورد آن ها صحبت کنیم تا این که سعی کنیم آن ها را مخفی کنیم.
بعضی از این علائم مانند احساس خستگی، خواب ناکافی و از دست دادن اشتها ممکن است به علائمی که از بیماری جسمی یا درمان آن ناشی می شوند، شبیه باشند. اگر شما با یک پزشک یا پرستار در مورد این که چگونه احساسی دارید، صحبت کنید آن ها می توانند در مورد این که آیا این علائم مربوط به بیماری جسمی شماست یا افسردگی، کمک کنند.
افزایش احتمال بروز افسردگی در صورت ابتلا به بیماری
شدید جسمی
افراد وقتی که به هر دلیلی تحت استرس هستند، افسرده و مضطرب می شوند. بیمار بودن و
درمان آن باعث استرس می شوند. احتمالاً این مورد شایع ترین دلیل است. بعضی درمان
های دارویی مثل استروئیدها، چگونگی کارکرد مغز را تحت تأثیر قرار می دهند و
بنابراین به طور مستقیم باعث اضطراب و افسردگی می شوند.
بعضی بیماری های جسمی مثل کم کاری تیروئید کارکرد مغز را تحت تأثیر قرار داده، مستقیماً اضطراب و افسردگی ایجاد می کنند. اضطراب و افسردگی، بیماری های شایعی هستند. شما ممکن است فقط به صورت اتفاقی (و بدون علت خاصی)، همزمان با بیماری جسمی مضطرب یا افسرده شوید.
عوامل موثر در افزایش احتمال بروز اضطراب و افسردگی
احتمال این که شما اضطراب و افسردگی شدید را هنگام بیماری جسمی تجربه کنید بالاتر
است اگر:
· شما از قبل مضطرب یا افسرده بوده اید.
· خانواده یا دوستی ندارید که بتوانید با ایشان در مورد بیماریتان صحبت کنید.
· مؤنث هستید (زنان بیشتر از مردان اضطراب و افسردگی را بروز می دهند)
· در زندگی تان، همزمان مشکلات و استرس های دیگری دارید بعنوان مثال اخراج از کار، طلاق یا مرگ یکی از نزدیکان درد زیادی را تجربه می کنید.
· بیماری شما از نوع خطرناک و تهدید کننده زندگی است.
· بیماریتان شما را از مراقبت از خودتان باز می دارد.
· در موارد زیر ما بیشتر در معرض ابتلا به اضطراب و افسردگی هستیم.
· هنگامی که برای اولین بار در مورد بیماریتان با شما صحبت می شود.
· بعد از یک عمل جراحی بزرگ یا اگر عوارض ناخوشایندی در درمان وجود دارند.
· اگر بیماری شما بعد از این که به نظر می رسد که در حال بهبودی هستید، عود کند. مثلاً عود سرطان یا دومین سکته قلبی
· اگر بیماری شما دیگر به درمان جواب ندهد.
چه زمان باید به دنبال کمک باشید؟
اگر احساس اضطراب و افسردگی شما بدتر از ترس ها، نگرانی
ها و احساس غمی است که شما قبلاً داشته اید به نظر نمی رسد که با گذشت زمان در حال
بهبودی است. در حال ایجاد تغییر در احساس شما نسبت به اعضای خانواده و دوستان و در
کار و علائق شما است.
اگر شما احساس می کنید که زندگی دیگر ارزش ندارد و یا دیگران بدون وجود شما احساس بهتری دارند. شما ممکن است متوجه افسردگی خود نباشید اگر،فکر می کنید که همه علائم شما مربوط به بیماری جسمی تان است.
خود را به دلیل تنبل یا ضعیف بودن ملامت کنید. دیگران ممکن است در این مورد به شما اطمینان خاطر بدهند. آن ها ممکن است به شما بگویند که کمک گرفتن نشانه ی ضعف نیست. بعضی از ما سعی می کنیم که با احساس اضطراب و افسردگی با مشغول نگه داشتن خودمان مقابله کنیم. این کار در بعضی افراد مؤثر است اما همچنین می تواند به شدت باعث افزایش استرس و خستگی شود.
بعضی اوقات، اضطراب و افسردگی ممکن است خود را به صورت احساس عدم شادی و ترس نشان ندهد و در عوض ممکن است باعث ایجاد درد بدن، سردرد یا بی خوابی شود.
ممکن است صحبت کردن با یک خویشاوند یا دوست که قادر است شما را در این موقعیت مشکل کمک کند، موثر و کافی باشد. اما در مواردی که این راه کمک کننده به نظر نمی رسد، احتمالاً صحبت کردن با یکی از پزشکان یا پرستارانی که تحت مراقبتشان هستید، راه خوبی به نظر برسد.
آیا داشتن چنین احساساتی دلیل خوبی برای درخواست کمک است؟
کمک گرفتن در حالت اضطراب و افسردگی، وقتی که بیماری جسمی داریم، می تواند مشکل
باشد، چرا که:
· ممکن است احساس کنید که پریشانی شما قابل درک و توجیه است و بنابراین کاری نمی توان درمورد آن کرد.
· نمی خواهید که قدر نشناس به نظر برسید چرا که انگارشما به پزشکان و پرستارانی که مراقبت های جسمی شما را بر عهده دارند، در حال شکایت هستید.
· نمی خواهید که باعث اختلال در درمان بیماری جسمی تان شوید (با اعتراف به این که در تحمل آن مشکل دارید)
· ممکن است فکر کنید پرستاران و پزشکانی که بیماری جسمی شما را درمان می کنند آن قدر مشغول هستند که علاقه ای به توجه به اضطراب و افسردگی شما ندارند.
· احساس می کنید آن ها بیشتر به بیماری جسمی تان توجه دارند تا به مسائل روحی شما.
البته برای همه ما قابل درک و انتظار است که فردی که دچار بیماری جسمی است، به اضطراب و افسردگی مبتلا شود اما این به این معنی نیست که باید به آن بی توجه باشید. کادر درمان کننده ی شما نگران همه جنبه های سلامتی شما هستند و از جمله افسردگی و اضطرابی که دارید. آن ها به دلایل زیر می توانند کمک کننده باشند:
· اطلاع داشتن از نگرانی ها و مشغولیت های ذهنی شما در مورد شرایطتان.
· سعی در اطمینان یافتن از این که شما در مورد بیماری و درمان آن اطلاع کافی دارید.
· کمک به شما که بتوانید در مورد احساساتتان صحبت کنید.
· تصمیم گیری در مورد این که آیا شما برای اضطراب یا افسردگی تان نیاز به درمان دارید یا نه.
متن کامل مقاله در وبسایت نوآورد مشاهده می باشد.
منبع: نوآورد – سلامت نیوز